توی اون تک و توک رباعی هایی که سرودم، چند تاییشون هستن که بدجور باهاشون خو کردم و یه دوره ای بود که لق لقه ی زبونم شده بودن!
حالا دلیلش هرچی که میخواد باشه، مهم نیس! حالا هم می خوام یکی از اونا رو به عنوان اولین پست سال 89 براتون بنویسم چون خودم خیلی دوسش دارم:

تا کی می خواهی تلاش کنی که بگویی چهارشنبه ی آخر سال ؟! و مبادا کلمه ی "سور " اشتباهن توی دهانت بچرخد و بگویی چهارشنبه سوری !

مردم ما که شادی هایشان کم نیست، حالا تو بیا و کلمه ی " سور " را به زور هم که شده حذف کن! به جایی که بر نمی خورد، می خورد؟!

همیشه این وقت سال که شد بیا و مدام با پخش آن تصاویر در رسانه ات به فرد فردِ جامعه القا کن که یکی از آداب و رسوم باستانی میهنش ناهنجار بوده و خطر آفرین ...
الحق که روانشناسی را خوب بلدی و خوب بلدی که چه شکل با پنبه سر ببُری.

انگار یادت رفته که این فرهنگ غلط در همان بستری رشد و پرورش یافته که خودت برایشان فراهم کردی.

اشتباه نکن ! من با آگاهی رساندن به مردم پیرامون اینکه در وضعیت موجود این شبها احتیاط بیشتری کنند، مشکلی ندارم. حرف من این است که این شکل برگزاری جشن و پایکوبی را به اسم این سنّت دیرینه ی ایرانیان تمام نکن و ریشه را زیر سوال نبر ! البته اگر در درون با خود کنار بیایی که جشن و پایکوبی مردم با خیلی چیزهایی که برایت مهم است در تناقض نیست!

حالا هم برای اینکه بیکار نمانی تا یک سال آینده از روی عبارت "چهارشنبه سوری" به عنوان مشق شبت هزارها بار بنویس تا کمی حرص بخوری و شاید با این ترفند موهایت سفید بشوند و برای ذرّه ای هم که شده چهره ات معصومانه تر جلوه کند !

خودم برایت یک سطرش را می نویسم تا هم یاد بگیری که چه شکل قلم را بگردانی(!) و هم اینکه دلگرمی برای ادامه ی کار داشته باشی :
چهارشنبه سوری - چهارشنبه سوری - چهارشنبه سوری - چهارشنبه سوری - چهارشنبه سوری - چهارشنبه سوری - چهارشنبه سوری - ...

پ.ن :
*  این مشق رو بهت دادم تا بفهمونمت که خیلیا بلدن نرمک نرمک خواسته ی خودشون رو به زور هم که شده به دیگران بقبولونن ( عجب واژه ای شد هاااا ) ... به این میگن روانشناسی مدرن !
*  این نزدیک عیدی دوس نداشتم چهره ای خشن از وبلاگ و نویسنده ی حقیرش توی ذهنتون نقش ببنده واسه همین بود که این پ.نونا رو نوشتم تا فضا رو یه خورده عوض کنم و این اجازه رو به خودم بدم که قشنگ ترین آرزو ها رو برای تک تکتون توی سالی که پیش رو دارید داشته باشم ؛ اینکه امیدوارم سالی پر از پایکوبی همراه با به روز ترین بهروزی ها و جدیدترین ورژن های موفقیت داشته باشید ... و خیلی چیزای خوشگل دیگه !

وقتی خاک زمین این مدلی میشه ، منو دیوونه می کنه !

اونقده دوس دارم این تیکه تیکه ها رو با دستام بکنم .... !

چند وقت بود ذهنم درگیر وزن رباعی بود و یه روز که داشتم به « لا حَولَ و لا قوَّةَ الّا بالله » فک می کردم، دیدم این عبارت خودش به تنهایی می تونه یک مصرع تاثیرگذار در یک رباعی باشه ( هرچند که قبلن شاعرانی دیدم که این کار رو توی رباعی هاشون انجام دادن! ) ... مدّتی گذشت و یه روز که محو معنا و معرفت این عبارت شریفه شده بودم ( البته به قدر فهم خودم ! ) به این فک می کردم که چه اشکال داره یک رباعی سرود که در چهار مصرعش همین عبارت تکرار بشه. ولی این نکته که تکرار در رباعی میتونه آزار دهنده باشه و اثر رو به ورطه ی نابودی بکشونه باعث شد که در نوشتن این رباعی تردید کنم ، تا اینکه یه روز که داشتم «پادشهر»؛ دفتر رباعی میلاد عرفان‏پور ( از رباعی‏سُراهای مطرح کشور ) برگ می زدم در اولین رباعی با همون رباعی مذکور روبرو شدم :

                                لا حَولَ و لا قوَّةَ الّا بالله               لا حَولَ و لا قوَّةَ الّا بالله

                               لا حَولَ و لا قوَّةَ الّا بالله                لا حَولَ و لا قوَّةَ الّا بالله

حالا این همه مقدّمه چینی کردم که بگم با تجربه ای که از رباعی بالا به‏دست آوردم، این جرئتو پیدا کردم که حداقلش در سطح دنیای مجازی دست به سرودن این رباعی بزنم :

آمد به سَرَم از آنچه می‏ترسیدم! 
                         
                    آمد به سَرَم از آنچه می‏ترسیدم!
              
                                                   آمد به سَرَم از آنچه می‏ترسیدم!
 
                                                                                  آمد به سَرَم از آنچه می‏ترسیدم...!  

پ.نون :
دیگه تا من باشم و قبل از اینکه همه ی جوانب رو در نظر نگرفتم ، از خدا چیزیو طلب نکنم...
وقتی نمیده  یه حکمتی داره. حالا هم که داده لابد یه حکمتی داره !
+ خدا جون! حالا من بچّگی کردم یه چیز گفتم، تو دیگه چرا ... ؟