آفتاب شب

نگفتمت مرو آنجـــــــــا که آشنات منم        در این سراب فنا، چشمه ی حیات منم

وگر به خشم رَوی صدهزار سال ز من        به عاقبت به من آیــی که منتهــات منم


نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی        کـه نقشبند سراپرده ی رضـات منــــم


نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی        مرو به خشــــک که دریای با صفات منم


نگفتمت که چو مرغان به سوی دام مرو        بیا کـــــه قوّت پرواز و پر و پات منــــم


نگفتمت که تو را ره زنند و سرد کنند        کـــــــه آتش و تبش و گرمـی هــوات منم


نگفتمت که صفت های زشت در تو نهند       که گم کنی که سرچشمه صِفات منم


اگر چراغ دلی دان که راه خانه کجاست        وگر خدا صفتــی وانکه کدخــدات منم


پ.ن :

* بذار ی چیزیو رُک بهت بگم ! اگه غزل بالا رو نخوندی و مستقیم اومدی سر پی نوشت ها ، پیشنهاد می کنم برگردی و ی نگاهی ب این غزل بندازی!
من ک خوشم اومد ازش...I don
* مولوی هم اون روزا کم خودشو تحویل نمی گرفته هاااااا hee hee


  • کلمات کلیدی :
  • نوشته شده در یکشنبه 89/6/21ساعت 12:44 عصر توسط صادق
    نظرات دیگران()

    لیست کل یادداشت های این وبلاگ
    دوباره، چارانه!
    خاطرات نامبهم
    همین امشب فقط!
    تعادل
    درّه
    [عناوین آرشیوشده]