یکی از علما نقل می کرد : شاعری به نام « حاجب » در مسأله ی شفاعت گرفتار اشتباهات عوام شده  و این شعر را را در مورد شفاعت سروده :
حاجب ! اگر معامله ی حشر با علی(ع) است *** من ضامنم که هر چه بخواهی گناه کن
شب در عالم خواب ، امیر مؤمنان علی ( ع ) را دید که خشمگین بود و به او فرمود : « شعر خوبی نگفتی ». حاجب گفت : چگونه شعر بگویم ؟
امام علی (ع) فرمود : شعر خود را اینگونه تصحیح کن :
حاجب ! اگر معامله ی حشر با علی است *** شرم از رخ علی(ع) کن و کمتر گناه کن
آری باید شیوه ی کار شفاعت شونده و شفاعت کننده تناسب داشته باشد و بین شفیع و مشفوع پیوند معنوی برقرار گردد تا مشمول شفاعت شود. زیرا شفاعت پارتی بازی نیست بلکه یک نوع ارفاق به آنهایی است که صلاحیّت ارفاق دارند.

                      برگرفته از کتاب « داستان دوستان » نوشته ی « محمّد محمّدی اشتهاردی »