چشامو که باز می کنم دنبال تیکه تیکه های خودم می گردم. شاید هر روز به یه جا سر زده باشم امّا انگار آب شدم رفتم زیر زمین. اثری ازم نیست که نیست.
خودتو که گم کنی خداتو توی هیچ مکان و زمانی از ذهنت نمی تونی جا بدی. دین هم که مال دین دزدا شده و برای اینکه بش چنگ بندازی باید هزینه هایی بپردازی که با یه حساب سرانگشتی می بینی نعع، انگار به صرفه نیس! به ریسکشم نمی ارزه.
خدای شما کجاس؟ خدای من کجاس؟ اصن اینا رو ول کنین... اگه احیانن تقی به توپی خورد و چه می دونم دری به نرده(!) خورد و منو دیدین بیارین تحویل بدین. شاید اسم اینو بذارین درخواست کمک. اون چه برام واضح و مشخصه اینه که من الان حداقلش یه کالبدم که هنوز دوستا و اطرافیانمو دارم می بینم و ارتباط با اوناس که منو تو کما نگه داشته وگرنه ای وای اگه آدمی اجتماعی نبودم، ای واااای!
الان دارم فک می کنم که شاید یکی از شما به خودش داره میگه این یارو بعد نود و اندی سال اومده داره یه حرفایی می زنه که خودشم نمی فهمه (و واقعن هم که نمی فهمم).
شاید اینجا جای گفتن این حرفا نباشه، یا شایدم حوصله آدمو سر می برن ولی از اونجایی که اومدم از هر دری بگم و از یه در دیگه شوت بشم بیرون نوبتی هم که باشه نوبت چرندیات واقعیه:
+اینکه یه جوش توی صورتت چند روز اعصابتو به بازی گرفته و مدام داره انگولش می کنه
+و اینکه چند روزه داری به این فک می کنی که بعد مدت ها بیام چی بنویسم که این مخاطب آتیشی ارضا بشه ( لطفن معنای نزدیک را لحاظ بفرمایین! اگه معنای نزدیک شما چیز دیگس مشکل از سیستم خودتونه! 
) غزلی که اخیرن از یه شاعر معمولی خوندی ولی بدجور به دلت نشسته رو بیای بذاری اینجا؟ نذاری؟ شاید یکی خوشش نیاد. شاید یکی بگه بعد همون نود و اندی سال اومده و حالا چند بیت کپی کرده. یا بیای یه رباعی جدید رو که اونو بعد صد و خورده ای و اندی سال گفتی و بعضیا میگن پایان بندی ضعیفی داره بذاری اینجا و حال همه رو از خودت به هم بزنی
+و اینکه وسط این همه " خود غر زنی ها " و نا امیدی ها از این مسأله کوچیک خوشحال بشی که دیگه آخر هر جمله علامت تعجّب رو زرتی نمیندازی تو گود و به فاحشه بودنش پایان میدی!
+و اینکه دلم برای وبلاگ و وبلاگ نویسی تنگ شده بود... 
