خيلي جالب بود!ولي به جالبي كنكور دادن من نبود.اتفاقا من هم شب قبل از كنكور تا ساعت 12درس ميخوندم اونم چه درسي رياضيات گسسته!شايد اونشب فقط 3ساعت خوابيدم كه اون 3ساعتو همش خواب فرمولهاي گراف و نظريه اعدادو ميديدم ساعت 4 هوا باروني بود و اين بر استرسم اضافه مي كرد مامانم ساعت 5در حال اماده كردن صبحانه بود ومن همچنان در حال خوندن نمودارهاي درختي هندسه بودم بابام ساعت6از سر كار اومد وبه همراه مامانم به طرف حوزه ي امتحاني رفتيم ساعت حدود 7:15دقيقه بود كه به مكان مورد نظر رسيديم ولي من ديدم كه فقط پسر وارد حوزه ميشه همين جا بود كه فهميدم چه گيج بازي در اوردم شمارمو اشتباه خونده بودم وحالا برگه ي تعيين حوزه را تو خونه جا گذاشته بودم و فرصت زيادي هم تا شروع كنكور نمونده بود بابام تنها كاري كه كرد پا را رو گاز گذاشته بود و خودم و مامانم گريه زاري ميكرديم در راه خيلي خدا بمون رحم كرد چندبار نزديك بود تصادف كنيم بابام راه 45دقيقه را در عرض 10دقيقه پيمود احساس ميكردم ماشين داره پرواز ميكنه وقتي در خونه رسيدم نميدونم با كفش چه جوري به داخل اتاقم رفتم و برگه ي مشخصاتمو برداشتم و به داخل ماشين پريدم حالا نه خودم ميتونستم شمارمو بخونم نه مامانم با هر بدبختي كه بود حوزمو با مامانم پيدا كرديم خوشبختانه حوزه را قبلا رفته بودم و جاشو بلد بوديم سريعا خودمونو به حوزه رسونديم ولي كنكور شروع شده بود و درها بسته من فقط گريه ميكردم تا اينكه خوشبختانه معلم ادبيات دبيرستان منو ديد منو داخل حوزه برد و مدام اب و شكلات تو گلوم ميكرد خلاصه با حال پريشون كنكورو دادم ولي واقعا نميدونستم چه كردم بعد از خروج از سر جلسه مامانمو ديدم كه زارو پريشون بود بعد هم 2تا داداشام كه پياپي ازم ميپرسيدن چي كردي و من جوابي نداشتم!اين طوري بود كه ارزوي دانشگاه صنعتي اصفهان به دلم موند. تازه امروز مامانم ميگفت كه هنوز تنش اون روز تنمو به لرزه در مياره!البته نون گيج بازي خودمو دارم ميخورم.