شبانگاهان تا حريم فلک چون زبانه کشد سوز آوازم

شرر ريزد بي امان به دل ساکنان فلک ناله ي سازم

خوشا اي دل بال و پر زدنت شعله ور شدنت در شبانگاهي

به بزم غم ديدگان تري جان پر شرري شعله ي آهي

نه تنها از من قرار دل، مي‌ربايد اين شور شيدايي
جهاني را ديده‌ام يکسر، غرق درياي ناشکيبايي